کد مطلب:140198 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:200
متن نامه یزید بیدادگر به ولید بن عتبه
اما بعد: فان معاویة كان عبدا من عباد الله، اكرمه الله و استخلفه و خوله و مكن له، فعاش بقدر و مات باجل، فرحمه الله، فقد عاش محمودا و مات برا تقیا و كتب الیه فی صحیفة....
اما بعد: فخذ حسینا و عبدالله بن عمر و عبدالله بن الزبیر بالبیعة اخذا شدیدا لیست فیه رخصة حتی یبایعوا والسلام. [1] .
اما بعد: بدانكه معاویه بنده ای بود از بندگان خدا كه حق تعالی او را گرامی داشته و خلافت روی زمین را بوی ارزانی داشت، اكنون به جوار رحمت الهی پیوست و تا می زیست محمود سیرت و مرضی طریقت بود، در حال حیات من را والی عهد خویش گردانید و چون بر مضمون این نامه واقف شوی از حسین و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر جدا اخذ بیعت كن و هیچ رخصت و اجازه ای ندارند مگر آنكه بیعت نمایند والسلام.
اما بعد: فخذ حسینا و عبدالله بن عمر و عبدالله بن الزبیر بالبیعة اخذا شدیدا لیست فیه رخصة حتی یبایعوا والسلام. [1] .
اما بعد: بدانكه معاویه بنده ای بود از بندگان خدا كه حق تعالی او را گرامی داشته و خلافت روی زمین را بوی ارزانی داشت، اكنون به جوار رحمت الهی پیوست و تا می زیست محمود سیرت و مرضی طریقت بود، در حال حیات من را والی عهد خویش گردانید و چون بر مضمون این نامه واقف شوی از حسین و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر جدا اخذ بیعت كن و هیچ رخصت و اجازه ای ندارند مگر آنكه بیعت نمایند والسلام.
[1] چنانچه ملاحظه مي شود در اين نامه، اسمي از عبدالرحمن بن ابي بكر برده نشده و به نظر مي آيد كه اصح همين است چه آنكه در تواريخ معتبر همچون كامل ابن اثير و تقريب ابن هجر فوت وي سال پنجاه و سه يا پنجاه و پنج هجرت ضبط شده بنابراين عبدالرحمن بن ابي بكر در زمان حيات معاويه از دنيا رفته.